نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا

نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا United States Navy (USN) بر اساس فرمان صادره از سوی کنگره قاره‌ای در ۱۳ اکتبر ۱۷۷۵ تأسیس شد. نخستین ناوگان این نیرو، متشکل از ۳ کشتی جنگی بزرگ USS United States (CVA-58) بطول ۳۳۰ متر ، USS Constellation (1797) بطول ۵۰ متر و USS Constitution و چند کشتی کوچک بود که با بودجه حدود ۶۶۰٬۰۰۰ دلار پایه‌گذاری شد؛ طراح این ناوگان جاشوا همفریز و دستیارش جوسایا فاکس بودند. به‌دلیل نقش پررنگ جان آدامز (دومین رئیس‌جمهور آمریکا) در ابتدای تشکیل این نیرو، وی پدر نیروی دریایی آمریکا لقب گرفته ‌است. هدف از ایجاد این ناوگان نه چندان بزرگ اما قدرتمند، مبارزه با راهزنان دریای مدیترانه بود که در راس آن‌ها طرابلس قرار داشت. در این مقاله از سایت پیکسل سعی شده که بطور خلاصه مروری بر تاریخچه نیروی دریایی آمریکا و نیز آشنایی مختصر با ناوگان ها و هواپیماهای مورد استفاده توسط آن مورد بررسی قرار گیرد.

مروری بر تاریخچه شکل گیری نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا

با اینکه تاریخچه نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا به دوران استعمار بریتانیا باز می گردد، اما قدرت آن تا قبل از اوایل قرن گذشته که شروع به ساختن کشتی‌های غول پیکر با تجهیزات منحصر بفرد کرد، با سایر نیروهای دریایی جهان تفاوت چندانی نداشت. پس از اینکه یک خلبان غیرنظامی به نام یوجین الی نشان داد که چگونه می‌توان از هواپیما برای نظارت و گشت زنی استفاده کرد، نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا اولین هواپیمای خود را با نام Curtiss Model E A-1 Triad تحویل گرفت.

همچنین پس از فرود موفقیت آمیز هواپیمای مجهز به شناور در کنار یک کشتی، گلن کرتیس که در زمینه تولید هواپیما فعالیت داشت، نیروی دریایی را در مورد مفید بودن این هواپیما متقاعد کرد. کرتیس سپس نشان داد که چگونه می توان این هواپیما را در یک قایق بارگیری کرد و با استفاده از جرثقیل به آب بازگرداند. بعد از این اتفاق، اولین ایستگاه هوایی نیروی دریایی ایالات متحده در خلیج پنساکولا در فلوریدا و در ژانویه ۱۹۱۴ افتتاح شد، یعنی چیزی حدود پنج ماه قبل از شروع جنگ در اروپا. با احتمال حمله به کشتی های آمریکایی توسط زیردریایی های U-boat آلمان در سال ۱۹۱۶، نیروی دریایی ایالات متحده توصیه کرد که ایستگاه های هوایی در پایگاه های نیروی دریایی در امتداد خط ساحلی ایجاد شود.

پس از پی بردن به اهمیت داشتن نیروی هوایی در طول جنگ جهانی اول، طراحان نظامی شروع به جستجوی راه های بیشتری برای استقرار هواپیماها روی کشتی ها کردند. با توجه به اینکه نیروی دریایی ژاپن ناو شبه هواپیمابر Hōshō را در سال ۱۹۲۲ به آب انداخت، اما اولین ناو هواپیمابر هدفمند، HMS Hermes بود که در سال ۱۹۲۴ به آب انداخته شد و کشتی های مشابهی که در ادامه ساخته شدند به کشتی های ناوگان بر یا Fleet Carrier معروف شدند.

پس از معرفی ناوهای هواپیمابر، جنگ های دریایی وارد مرحله جدیدی شدند و کشتی‌ها دیگر برای اعمال قدرت به توپ های بزرگشان وابسته نبودند. چند کاره بودن یک ناو هواپیمابر برای اولین بار در سال ۱۹۴۰ نشان داده شد، وقتی که هواپیمای برخاسته از روی ناو HMS Illustrious سه کشتی جنگی ایتالیایی را در خلیج تارانتو در جنوب ایتالیا غرق کرد. پس از حمله غافلگیرانه ژاپن به پرل هاربر در ۷ دسامبر ۱۹۴۱ با استفاده از ۶ ناو هواپیمابر، آشکار شد که جنگ دریایی وارد مرحله جدیدی شده است. در تلافی حمله ژاپن، نیروی دریایی ایالات متحده وارد هزار کیلومتری حریم سرزمین اصلی ژاپن شد و در ۱۸ آوریل ۱۹۴۲، ۱۶ بمب افکن B-25 را از روی عرشه ناو USS Hornet برای حمله به توکیو به پرواز درآورد. از جنگ جهانی دوم، ناوهای هواپیمابر نیروی دریایی ایالات متحده در جنگ کره، جنگ ویتنام و درگیری های مختلف در سراسر خاورمیانه شرکت داشته اند.

اولین ناو هواپیمابری که توسط نیروی دریایی ایالات متحده وارد دریا گردید، در سال ۱۹۲۲ بود. کشتی USS Langley (CV-1) به عنوان اولین ناو هواپیمابر آمریکا و جهان در واقع کشتی USS Jupiter بود که به یک ناو جنگی تبدیل شده و نام مستعار واگن سرپوشیده را به خاطر عرشه پرواز تازه نصب شده رویش به دست آورد.

در آغاز جنگ جهانی دوم، ناو Forrestal که پس از جنگ و در سال ۱۹۵۵ به آب انداخته شد، اولین کلاس از ناوهای هواپیمابر بود که با نام ابرناو هواپیمابر شناخته شد. سپس در سال ۱۹۶۱ و با ورود اولین ابر ناو هسته ای، USS Enterprise (CV-66) عظمت ناو Forrestal دیگر جندان به چشم نیامده و ناو USS Enterprise (CV-66) به عنوان بهترین کشتی جنگی با سطح هموار در طول جنگ جهانی دوم، به سرمایه اصلی نیروی دریایی ایالات متحده در طول چندین دهه خدمت در درگیری های آینده تبدیل شد تا سرانجام در سال ۲۰۱۷ از سرویس خارج گردید.

پس از USS Enterprise ، ناو Nimitz همه جا حاضر، نوک پیکان تهاجمی نیروی دریایی ایالات متحده، که همیشه آماده بودن تا قدرت خود را در هر کجا و هر زمان که به ماموریت فراخوانده شود، به ساحل اعزام کند. کلاس نیمیتز که در سال ۱۹۷۲ راه اندازی شد، بر اساس فناوری Enterprise ساخته شده و عرشه پرواز را به ۳۳۹ متر افزایش داده و ۱۰ هزار تن قدرت جابجایی داشت.

ملوانان و خلبانانی که در جبهه اقیانوس آرام در طول جنگ جهانی دوم جنگیدند، بیشترین سهم را در ایجاد اصول و استراتژی های نیروی دریایی ایالات متحده داشتند. در ابتدا، و در زمانی که حمله به پرل هاربر رخ داد، ناوهای با عرشه مسطح این کشور در بندر حضور نداشته و در دریا بودند و از ویرانی که بسیاری از ناوها و دیگر کشتی‌های جنگی آمریکایی را فلج یا نابود کرد، جان سالم به در بردند.

فقدان کشتی های جنگی بزرگ که به طور سنتی به عنوان کشتی های جنگی سرمایه ای خدمت می کردند، همراه با نیاز آشکار به نیروی هوایی در دریا، نیروی دریایی جدیدی را پدید آورد. ناوها به عنوان گل سرسبد نیروی دریایی این مشعل را به دست گرفتند و ناوگان دریایی ایالات متحده را وارد عرصه ای از بزرگی و قدرت نیروهای دریایی کردند که قبل از آن هرگز دیده نشده بود.

ناو اصلی جنگ ناوهای کلاس Yorktown با توان جابجایی ۲۰ هزار تنی دارای ۲۹۱۹ نفر خدمه بود. آنها تا ۹۰ فروند هواپیما را حمل می کرده و به ۳ آسانسور و ۲ منجنیق عرشه پرواز مجهز بودند.

هنگامی که جنگ در نهایت به پایان رسید، USS Enterprise (CV-6) به موفق ترین کشتی آمریکایی در دوران جنگ تبدیل شد. کهنه‌ سربازان میدان نبرد خونینِ اقیانوس آرام از تجربیات سخت بدست آمده خود برای ساختن یک نیروی دریایی استفاده کردند که تضمین می کرد ناوهای هواپیمابر آمریکا آماده نبرد و پیروزی در برابر هر دشمنی هستند.

هر خط در NATOPS (استانداردسازی رویه های آموزش هوایی و عملیات دریایی) با خون نوشته شده است…

این هشداری بود که به هر خلبان، خدمه، یا مسئول زمینی که در نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا خدمت کرده، داده شده است.

عرشه یک ناو هواپیمابر خطرناک ترین مکان روی زمین است، جایی بین پروانه های چرخان، تیغه های موتور، تجهیزات سنگین، عرشه های متحرک و جت های شلیک کننده آتش، جایی که هواپیماهای ۲۷ هزار کیلوگرمی با سرعت های سرسام آور به سمت داخل و خارج از کشتی حرکت می کنند و سپس نوبت پرواز می رسد.

جنگ کره که از ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۳ طول کشید، عصر پیشگام بال هوایی ناوهای هواپیمابر، آن گونه که ما اکنون می شناسیم، بود. توسعه ابر ناوهای نیروی دریایی ایالات متحده با USS Forrestal (CVA 59) آغاز گردید که در سال ۱۹۵۵ رهسپار دریا شد.

اولین ناو هواپیمابر هسته ای در سال ۱۹۶۱ با نام USS Enterprise (CVN 65) وارد خدمت شد. به ارث بردن نام مورد احترام ترین کشتی عرشه تخت نیروی دریایی ایالات متحده با وعده ها و انتظارات زیادی همراه بود. او تا زمان به آب انداخته شدن USS Gerald R Ford (CVN 78) با طول عرشه ۳۳۲ متر، طولانی ترین کشتی جنگی بود که به آب انداخته شده بود. پس از به آب انداخته شدن، Enterprise مجموعه ای طولانی از تست ها و تمرین های آموزشی را آغاز کرد که برای پیدا کردن درک کامل از توانایی های آن طراحی شده بود. با شروع ۶ روز تست توسط سازندگان و نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا در ۲۹ اکتبر ۱۹۶۱، این ناو فراتر از انتظارات بود، رآکتورهای آن آنقدر نیروی اسب بخاری تولید کردند که به معنای واقعی کلمه از ناوشکن های اسکورت خود جلو زد.

هوانوردان نیروی دریایی برای مقابله با تهدیدات جدید دشمن طوری آموزش دیده بودند که در طیف گسترده ای از تاکتیک های جدید به مهارت دست یافتند: فراهم کردن پشتیبانی هوایی نزدیک در جنگل های متراکم در برابر مجموعه ای از آتش ضد هوایی اغلب نامرئی، پاکسازی آسمان از میگ های دشمن، نجات همتایان هوانورد خود از پشت خطوط دشمن و موارد دیگر…

جت ها سریع تر و سنگین تر شدند؛ تعداد زیادی هواپیماهای جدید و تخصصی برای پاسخگویی به ماموریت های دشوار در میدان نبرد ساخته شدند. هلیکوپترها به یک نیروی متداول در میدان جنگ تبدیل شدند. ناوگان ناوهای هواپیمابر نیروی دریایی ایالات متحده به طور مرتب در حال سازگاری با یک میدان نبرد دائماً در حال تغییر بود.

در بحبوحه هجوم تغییر تاکتیک ها و فناوری، آتش سوزی در ناو USS Forrestal در سال ۱۹۶۷ به عنوان یک هشدار آشکار عمل کرد که مهارت های اساسی هر فرد روی این کشتی بزرگ برای جلوگیری از فاجعه ضروری است.

نه تنها عملکرد رزمی، بلکه بقای ناو هواپیمابر به اجرای وظیفه تک تک افراد روی عرشه بستگی دارد. یک کشتی به اندازه یک شهر کوچک که پر از سوخت جت و مهمات است، یک انبار باروت آماده انفجار است که می تواند تنها با یک گام اشتباه در رقص پیچیده ای که همان عملیات های ناو است، منفجر شود. هیچ چیز را نمی توان به شانس واگذار کرد، کشتی و هر کدام از خدمه باید هر چرخه ای را به شکل بی نقص اجرا کنند.

تراژدی و پیروزی که ملوانان و خدمه هوایی آمریکایی حاضر در جنگ ویتنام تجربه کردند، عمیقاً در میراث و همچنین نقشه ناوهای مدرن آمریکایی تاثیرگذار بوده است. جنگ ویتنام که از ۱۹۵۵ تا ۱۹۷۵ طول کشید، دوران پرآشوبی برای آمریکا بود.

مانند همه نیروهای مسلح و خود کشور، بخش هوانوردی نیروی دریایی آمریکا بسیار متفاوت از دوران ابتدایی خود ظاهر شد. بال هوایی نیروی دریایی در پشتیبانی از کارزار جنگ بسیار اهمیت داشت. تفنگداران دریایی ایالات متحده در اولین روزهای این جنگ به سواحل یورش بردند، در حالی که پوشش هوایی نیروی دریایی از بالا از آن ها حفاظت می کرد.

هنگامی که جنگ به پایان رسید، در خلال تخلیه همراه با استیصال و دیوانه وار سایگون ناو USS Midway (CV 41) یک قایق نجات ارزشمند برای هزاران نفری بود که از پایان جنگ فرار می کردند.

روزهای پایانی جنگ شاهد معرفی نسخه مدرن ناوهای هواپیمابر آمریکایی – ابر ناوهای کلاس نیمیتز بود. یو اس اس نیمیتز اولین بار در ۱۳ می ۱۹۷۲ وارد خدمت شد و امروز ناوگانی متشکل از دهها ناو هواپیمابر کلاس نیمیتز با موتور هسته ای در حال خدمت هستند.

ناو هواپیمابر کلاس نیمیتز حقیقتاً نمادی از قدرت دریایی آمریکاست، به شکلی که امروزه می شناسیم. این نماد قدرت نظامی آمریکا در هر کجا که درگیری وجود دارد حاضر است. نیمیتزها کشتی‌های فوق‌العاده سریعی هستند، درست مانند انترپرایز، که به راحتی از کشتی‌های پشتیبان خود پیشی می‌گیرند و اغلب یک تیم اسکورت را با اسکورت دیگری تعویض می‌کنند تا سرعت فوق‌العاده شان را در بکارگیری قدرت فوق‌العاده بال هوایی ناونشین خود در هر نقطه از زمین به حداکثر برسانند. عرشه پرواز ۹ درجه زاویه دارد تا امکان انجام عملیات پرتاب و بازیابی همزمان را فراهم کند و مجهز به سیستم برخاست و بازیابی با کمک منجنیق (CATOBAR) برای چرخه های متعدد پرتاب و بازیابی هستند که از سرعت هر رقیبی پیشی می گیرد.

همچنین ناوهای کلاس نیمیتز تنها از دو راکتور هسته‌ای استفاده می‌کنند، در حالی که USS Enterprise دارای ۸ رآکتور بود، که به آنها اجازه می‌داد تا ۹۰ درصد سوخت بیشتر و ۵۰ درصد مهمات بیشتری حمل کنند که به طور چشمگیری توان مرگباری بال هوایی و زمان حضور در ماموریت را افزایش می داد.

ناوها کشتی های موفقی بودند زیرا اولین کشتی های جنگی ماژولار به شمار می رفتند. آنها می توانند نسل های متعدد هواپیماهای نیروی دریایی را بدون نیاز به بازسازی بنیادین به کار گیرند. محدودیت‌های بیرونی در اندازه، سرعت فرود و سرعت برخاستن بمب‌افکن‌های هسته‌ای پس از جنگ، هواپیماهای بعدی مانند F-14 و A-6 Intruder را با این محدودیت ها هماهنگ کرد. نسل فعلی F/A-18 Super Hornet کوچکتر از هر دو جنگنده قبلی است و F-35 در همین حدود قرار دارد.

ابر ناوهای کلاس فورد حتی از ظرفیت و توانایی بیشتری نسبت به کشتی های نیمیتز برخوردار هستند، توانایی هایی که با هزینه عملیاتی کمتری نسبت به پیشینیان خود بدست می آید. ناو هواپیمابر کلاس فورد مجهز به انبوهی از فناوری‌های جدید، از جمله منجنیق‌های مغناطیسی، بوده و با در نظر داشتن بال هوایی آینده طراحی شده است.

این کلاس جدید با قابلیت حمل F-35 Lightning II و CV-22 Osprey و همچنین پهپادهای رزمی بدون سرنشین طراحی شده است. نسل بعدی کشتی‌های سرمایه‌ای برای ناوگروه ضربتی نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا قرار است با هر تهدیدی در میدان نبرد مبارزه کرده و هر نبردی که به آن فرا خوانده شوند را با پیروزی به پایان برسانند و برای آینده ای طولانی همین شرایط ادامه پیدا کند.

لازم بذکر است که نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا یکی از ۸ سازمان دارای یونیفرم نظامی و رسمی در آمریکا است که با داشتن بیش از ۲۵۰ کشتی جنگی، بعنوان بزرگ‌ترین و قدرتمندترین نیروی دریایی در جهان است. در حال حاضر این سازمان دارای ۷ ناوگان فعال عملیاتی می باشد.

ناوگان های عملیاتی نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا

• ناوگان دوم نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا: این ناوگان در سال ۲۰۱۱ منحل شده اما قرار است پس از احیا،، مسئولیت قلمرو شمال اقیانوس اطلس و سواحل شرقی آمریکا را عهده دار شود.
•  ناوگان سوم نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا: مسئولیت این ناوگان تقریباً شامل پنجاه میلیون مایل مربع از مناطق شرقی و شمالی اقیانوس آرام شامل: دریای برینگ، آلاسکا، جزایر آلیوتی و بخشی از قطب شمال را شامل می‌شود، زیرا خطوط ارتباطی نفت و تجاری دریایی در این منطقه برای اقتصاد آمریکا و کشورهای هم پیمان آن در سراسر منطقه حاشیه اقیانوس آرام بسیار مهم است.
• ناوگان چهارم نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا: این ناوگان در سال ۱۹۴۳ برای مبارزه با زیردریایی‌های نازی و حمایت از کشتیرانی در جنگ دوم جهانی بوجود آمد و در سال ۱۹۵۰ که دیگر احتیاجی به آن نبود از خدمت خارج شد.
• ناوگان پنجم نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا: این ناوگان مسئولیت حفظ منافع آمریکا در خلیج فارس، دریای عمان، دریای سرخ، خلیج عدن و بخش‌هایی از اقیانوس هند را بر عهده دارد و مرکز ناوگان پنجم نیروی دریایی آمریکا در کشور بحرین قرار دارد.
• ناوگان ششم نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا: منطقه عملیات این ناوگان مناطق متعددی در جهان را شامل می‌شود که مساحت آن به ۲۰ میلیون مایل مربع دریایی یعنی حدود ۳۷ میلیون کیلومتر مربع، می‌رسد و با سواحل سه قاره اروپا، آسیا و آفریقا در ارتباط هستند که این سواحل عبارتند از: حدود نیمی از اقیانوس اطلس از شمال به جنوب، دریای آدریاتیک، یکی از شاخه‌های دریای مدیترانه، دریای بالتیک، دریای بارنتس در شمال شرق نروژ، دریای سیاه، دریاچه خزر، دریای مدیترانه، دریای شمال، شمال اروپا. مقر این ناوگان نیز در شهر ناپل ایتالیا که مشرف به دریای مدیترانه است، قرا داشته و کشتی ( USS Whitney (AD-4 کشتی فرماندهی کل این ناوگان است.
• ناوگان هفتم نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا: محل استقرار این ناوگان، یوکوسوکا، استان کاناگاوا، کشور ژاپن است. این ناوگان بخشی از ناوگان اقیانوس آرام آمریکا بوده و با ۵۰ تا ۷۰ کشتی، ۱۵۰ هواپیما و ۱۷ زیردریایی و ۲۷۰۰۰ ملوان و تفنگدار دریایی، بزرگ‌ترین ناوگان در میان ناوگان‌های آمریکا بوده که وظیفه اصلی آن، فرماندهی مشترک در بلایای طبیعی یا عملیات‌های ضربتی نیروی دریایی، نیروی هوایی و نیروی زمینی به صورت نظامی و فرماندهی عملیاتی همه نیروهای دریایی آمریکا در منطقه است.
• ناوگان دهم نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا

ناوگان کشتی های هواپیمابر ایالات متحده

این ناوگان های هواپیمابر دارای چندین کلاس به شرح زیر است:

ناوگان های کلاس نیمیتز

ناو هواپیمابر نیمیتز USS Nimitz (CVN 68) : ناو هواپیمابر کلاس نیمیتز متعلق به ناوگان دریایی هسته‌ای نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا، این ناو ۳۳۳ متر طول دارد و مجهز به دو رآکتور هسته‌ای ساخت وستینگهاوس است.

ناو هواپیمابر دوایت آیزنهاور USS Dwight D. Eisenhower (CVN-69) : در حال حاضر در خدمت نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا است و در سال ۱۹۷۷ شروع به کار کرد. سازنده این ناو شرکت کشتی‌سازی نیوپورت نیوز می باشد. شعار کارکنان این ناو: من آیک را دوست دارم  (آیک توانا اسم مستعار این ناو هواپیمابر است)

ناو هواپیمابر کارل وینسون USS Carl Vinson (CVN 70) : این ناو ۳۳۳ متر طول دارد و مجهز به دو راکتور هسته ای ساخت وستینگهاوس است.

ناوگان های کلاس تئودور روزولت

ناو هواپیمابر تئودور روزولت USS Theodore Roosevelt (CNV 71) : در دسامبر ۱۹۸۴ به دریا انداخته شد و پایگاه خانگی آن در نورفوک، ویرجینیا است. این ناو ۳۳۳ متر طول دارد و مجهز به دو راکتور هسته ای ساخت وستینگهاوس است.

ناو هواپیمابر آبراهام لینکلن USS Abraham Lincoln (CVN 72): از سال ۱۹۸۹ میلادی در حال خدمت است. سازنده این ناو شرکت کشتی‌سازی نیوپورت نیوز بوده و حمل ۹۰ هواپیما و هلی‌کوپتر ظرفیت دارد.

ناو هواپیمابر جرج واشینگتن USS George Washington (CVN 73): این ناو هواپیمابر در دسامبر ۱۹۹۲ به دریا انداخته شد و پایگاه خانگی آن در یوکوسوکا، کاناگاوا است. این ناو ۳۳۳ متر طول دارد و مجهز به دو راکتور هسته‌ای ساخت وستینگهاوس است.

ناو هواپیمابر جان سی استنیس USS John C. Stennis (CVN-74): این ناو ۳۳۳ متر طول و ۷۷ متر عرض دارد و مجهز به دو راکتور هسته‌ای ساخت وستینگهاوس است. این ناو به نام سناتور جان سی استنیس از ایالت می سی سی پی نامگذاری شده‌ است. سازنده این ناو شرکت کشتی‌سازی نیوپورت نیوز، ویرجینیا بوده و ۶۵۰۰ افسر و خدمه ظرفیت دارد.

ناو هواپیمابر هری اس. ترومن USS Harry S. Truman (CVN-75): این ناو هواپیمابر در ۱۹۹۶ به دریا انداخته شده و پایگاه خانگی آن در نورفوک، ویرجینیا است. این ناو ۳۳۳ متر طول دارد و مجهز به دو راکتور هسته‌ای ساخت وستینگهاوس است. ناخدا کیوان حکیمزاده افسر ایرانی‌تبار نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا، فرماندهی این ناو را بر عهده دارد. این ناو هواپیمابر ساخت نورثروپ گرومن بوده که قادر به حمل ۹۰ جنگنده و هلیکوپتر می باشد. شعار این ناو هواپیما بر : از زیر بار مسئولیت شانه خالی نخواهیم کرد

ناوگان های کلاس رونالد ریگان

ناو هواپیمابر رونالد ریگان USS Ronald Reagan (CVN-76): این ناو هواپیمابر در ۲۰۰۳ به دریا انداخته شد و پایگاه خانگی آن در پایگاه هوایی جزیره شمالی است. این ناو ۳۳۳ متر طول دارد و مجهز به دو راکتور هسته ای ساخت وستینگهاوس است. سازنده این ناو شرکت کشتی‌سازی نیوپورت نیوز بوده و دارای ظرفیت حمل ۹۰ جنگنده و هلیکوپتر می باشد.

ناو هواپیمابر جرج اچ. دبلیو. بوش USS George H.W. Bush (CVN-77): این ناو هواپیمابر در سال ۲۰۰۳ میلادی، به دریا انداخته شد و پایگاه خانگی آن در نورفوک، ویرجینیا است. این ناو ۳۳۳ متر طول دارد و مجهز به دو راکتور هسته ای ساخت وستینگهاوس است. این ناو به خاطر کار با سوخت هسته ای هر ۲۵ سال یکبار سوختگیری می‌کند و با توجه به اینکه این ناو ۵۰ سال در خدمت نیروی دریایی خواهد بود در طول عمر خود یکبار سوخت‌گیری می‌کند. راکتورهای این ناو از آب شور دریا برای تولید بخار استفاده می‌کنند. این ناو ۱۶ طبقه دارد و نزدیک به ۵۰۰۰ پرسنل نیروی دریایی آمریکا در آن مشغول به خدمت هستند. سازنده این ناو شرکت کشتی‌سازی نیوپورت نیوز بوده و دارای ظرفیت حمل ۹۰ جنگنده و هلیکوپتر می باشد.

ناوگان های کلاس سری فورد

یواس‌اس جرالد آر. فورد USS Gerald R. Ford : نیروی دریایی آمریکا این ناو هواپیمابر را در ۳۱ می ۲۰۱۷ دریافت کرد و در ۲۲ ژوئیه همان سال با حضور دونالد ترامپ، آن را به آب انداخت. قیمت این ناو که گران‌ترین ناو هواپیمابر جهان لقب گرفته‌است، تقریباً ۱۳ میلیارد دلار ارزیابی شده‌است. این ناو، پیشرفته‌ترین کشتی جنگی جهان لقب گرفته‌ است. این ناو به نام جرالد فورد، سی و هشتمین رئیس‌جمهور آمریکا نامگذاری شد. هانتینگتون اینگالس شرکت سازنده این ناو بوده و این ناو قادر به حمل ۷۵ جنگنده و هلیکوپتر می باشد. طول این ناو ۳۳۷ متر می باشد. در ساخت این ناو از فناوری و سامانه‌های پیشرفته کاتاپولت یا منجنیق الکترومغناطیسی استفاده شده که برای برخاستن جت‌های جنگنده و پهپادها از آن استفاده میگردد.

یواس‌اس جان اف. کندی (سی‌وی‌ان-۷۹) USS John F. Kennedy (CVN-79) : یک ناو هواپیمابر درحال ساخت متعلق به ناوگان دریایی هسته‌ای نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا است، که طول آن ۳۳۷ متر می‌باشد.این ناو دومین ناو از کلاس جرالدفورد می باشد که در کارخانه کشتی سازی ویرجینیا درحال ساخت هست این ناو بعد از ناو جرالد فود دومین ناو پیشرفته و همچنین بزرگ جهان هست.

یواس‌اس انترپرایز (سی‌وی‌ان-۸۰) USS Enterprise (CVN-80): این ناو هواپیمابر دارای طول ۳۳۷ متر می‌باشد و نهمین کشتی و سومین ناو هواپیمابر ایالات متحده است که این نام را به خود گرفته است. قابلیت مهمی که در ساخت ناو هواپیمابر به کار گرفته شد، استفاده از فناوری هسته‌ای برای تأمین سوخت این ناو هواپیمابر است. این ناو که در خود یک نیروگاه اتمی برای تولید سوخت مورد نیاز خود دارد، می‌تواند سال‌های متمادی بدون وقفه در دریا حرکت کند.

ناوگان های برای حملات آبی و خاکی

ناوگان های مورد استفاده برای حملات آبی – خاکی ایالات متحده به دو کلاس زیر تقسیم میشوند:

کلاس آمریکا: ناوگان یواس‌اس آمریکا (ال‌اچ‌ای-۶) USS America (LHA-6) ، در این کلاس قرار دارد. ناوگانی بطول ۲۵۷ متر که در ۴ ژوئن ۲۰۱۲ آغاز به کار کرده و شعار این ناوگان “آماده برای جنگ یا صلح” است.

کلاس وسپ (زنبور) که ناوگان های زیر در این کلاس قرار میگیرند:

ناوگان یواس‌اس واسپ (ال‌اچ‌دی-۱) USS Wasp (LHD-1: ناوگانی که ۲۵۷ متر  طول داشته و ۴ اوت ۱۹۸۷ آغاز بکار و سرعتی معادل ۲۳ گره دریایی دارد.

یواس‌اس اسکس (ال‌اچ‌دی-۲) USS Essex (LHD-2): ناوگانی که ۲۵۷ متر طول داشته و ۲۰ مارس ۱۹۸۹ به خدمت گرفته شده و بالای ۲۴ گره دریایی سرعت دارد.

یواس‌اس کیراسارج (ال‌اچ‌دی-۳) USS Kearsarge (LHD-3): ناوگانی که ۲۵۷ متر طول و سرعتی معادل ۲۴ گره دریایی داشته و در ۲۶ مارس ۱۹۹۲ آغاز بکار کرده است.

یواِس‌اِس باکسِر (اِل‌اِچ‌دی-۴) USS Boxer (LHD-4): ناوگانی که ۲۵۷ متر طول و سرعتی معادل ۲۴ گره دریایی داشته و در ۱۳ اوت ۱۹۹۳ آغاز بکار کرده است.

یواس‌اس باتان USS Bataan (LHD-5): ناوگانی که ۲۵۸ متر طول داشته و در ۱۵ مارس ۱۹۹۶ آغاز بکار نموده است. نام‌ این کشتی، به نبرد باتاآن در فیلیپین در خلال جنگ جهانی دوم اشاره دارد.

یواس‌اس آیوجیما (سی‌وی-۴۶) USS Iwo Jima (CV-46): ناوگانی که ۲۵۰ متر طول و ۳۳ گره دریایی سرعت داشته و ۲۹ ژانویه ۱۹۴۵ شروع به فعالیت نموده است.

ناوگان های ترابری آبی-خاکی

از مهمترین ناوگان های این دسته میتوان به موارد زیر اشاره کرد:

یواس‌اس لیبرا (ای‌کی‌ای-۱۲) USS Libra (AKA-12): ناوی با سرعت ۱۵ گره دریایی و طول ۱۴۰ متر که ۱۲ نوامبر ۱۹۴۱ آغاز بکار کرده است.

یواس‌اس ثعبان (ای‌کی‌ای-۱۹) USS Thuban (AKA-19): ناوی با سرعت ۱۷ گره دریایی و طول ۱۴۰ متر که ۲۶ آوریل ۱۹۴۳ آغاز بکار نموده است.

یواس‌اس الگول (ای‌کی‌ای-۵۴) USS Algol (AKA-54): ناوی با سرعت ۱۶ گره دریایی و طول ۱۴۰ متر که ۲۷ نوامبر ۱۹۴۳ شروع به فعالیت کرده است.

ناوگان های فرماندهی آبی-خاکی

یواس‌اس پاکونو (ای‌جی‌سی-۱۶) USS Pocono (AGC-16): ناوی با ۱۴۰ متر طول ، ۱۶ گره دریایی سرعت، که ۲۵ ژانویه ۱۹۴۵ شروع بکار نموده است.

یواس‌اس تاکونیک (ای‌جی‌سی-۱۷۹) USS Taconic (AGC-17): ناوی با ۱۴۰ متر طول و سرعتی حدود ۱۷ گره دریایی که ۱۰ فوریه ۱۹۴۵ آغاز بکار نموده است.

ناوگان های ناوشکن‌ نیروی دریایی

ناوشکن زاموالت USS Zumwalt (DDG-1000): ناوگانی رادار گریز با سرعتی معادل ۳۱ گره دریایی و طول ۱۸۳ متر که ۲۸ اکتبر ۲۰۱۳ وارد ناوگان ایالات متحده شده است.

ناوشکن اسپرانس USS Spruance (DDG-111): ناوی که طولی ۱۶۰ متر ، سرعتی معادل ۳۰ گره دریایی و در ۶ ژوئن ۲۰۱۰ آغاز بکار نموده است.

ناوشکن مایکل مورفی USS Michael Murphy (DDG-112): این ناوگان که از سری Flight IIA است، طولی حدود ۱۶۰ متر که در آن ۹۶ سلول پرتاب عمودی موشک سری مارک ۴۱ وجود داشته که توان حمل و آشیانه برای دو فروند بالگرد سی هاوک وجود دارد و در عین حال فاقد موشک های سری هارپون است. از جمله سلاح های قابل حمل در این ناوشکن همچنان می توان به موشک های کروز سری تاماهاوک و استاندارد ۲ اشاره کرد. نام این ناوگان نیز به نام ستوان مایکل مورفی از نیروهای ویژه سیلز است که در جریان عملیات بال های سرخ در سال ۲۰۰۵ میلادی در افغانستان در نبرد با نیروهای طالبان کشته شد.

ناوشکن ویلیام پی. لورنس

ناوشکن وِین ای. میر

هواپیماهای نیروی دریایی یالات متحده آمریکا

هواپیماهای دسته آموزشی نیروی دریایی ایالات متحده

Beechcraft T-34 Mentor: یک هواپیمای تک موتوره پروانه ای است که از اواخر دهه ۱۹۴۰ برای آموزش خلبانان استفاده می شود.

Northrop F-5: این هواپیما در اواخر دهه ۱۹۵۰ توسط شرکت نورثروپ طراحی شد و یک جنگنده سبک است. نیروی دریایی ایالات متحده و نیروهای تفنگدار ویژه دریایی این کشور از F-5 به عنوان هواپیماهای آموزشی در نقش دشمن استفاده می کنند.

McDonnell Douglas T-45 Goshawk: هنگامی که نیروی دریایی ایالات متحده به دنبال یک جت آموزشی جدید برای جایگزینی T-2 Buckeye و TA-4 Skyhawk خود در اواخر دهه ۱۹۷۰ بود، مک دانل داگلاس و British Aerospace (BAe) را برای ساخت نسخه دریایی از Hawk انتخاب کردند.

Northrop T-38 Talon: یک جت آموزشی دو موتوره مافوق صوت دو سرنشینه است که برای نیروی هوایی ایالات متحده (USAF) طراحی و تولید شده است. نیروی دریایی نیز از Northrop T-38 Talon در مدرسه آموزش خلبانی خود در پتوکسنت ریور، مریلند استفاده می کند.

Beechcraft T-6 Texan II: بر اساس Pilatus PC-9 سوئیسی، Beechcraft T-6 Texan II یک توربوپراپ تک موتوره است که برای آموزش عمده هوانوردی دریایی استفاده می شود.

هواپیماهای دسته ترابری نیروی دریایی ایالات متحده

Bell Boeing V-22 Osprey: هواپیمای V-22 Osprey ساخت شرکت بل بوئینگ، یک هواپیمای نظامی چند ماموریتی و روتور کج با قابلیت های VTOL و STOL است، طراحی شده برای ارائه قابلیت های ترابری هوایی یک هلیکوپتر با عملکرد کروز یک توربوپراپ.

Lockheed C-130 Hercules: در اصل به عنوان یک هواپیمای حمل و نقل نیرو، پزشکی و بار طراحی شده بود، هواپیمای توربوپراپ لاکهید C-130 هرکولس با چهار موتور خود برای انجام چندین ماموریت از جمله سوخت گیری هوا به هوا استفاده می شود. نیروی دریایی ایالات متحده برخاست و فرود روی ناو هواپیمابر را با C-130 انجام داده اما این هواپیمای ترابری هرگز روی یک کشتی مستقر نشده است.

C-38A Courier: این هواپیما هنگامی که در دست غیرنظامیان است با نام جت تجاری Gulfstream G100 شناخته می شود اما نیروی دریایی ایالات متحده از C-38A Courier به عنوان یک هواپیمای پشتیبانی آزمایشی و ارزیابی استفاده می کند.

C-40 Clipper: نسخه نظامی بوئینگ 737NG که توسط نیروی دریایی به عنوان هواپیمای حمل بار و مسافر استفاده می شود.

C-26 Metroliner: هواپیمای C-26 Metroliner ساخت Fairchild یک هواپیمای با دو موتور توربوپراپ است که توسط نیروی دریایی برای واکنش سریع در زمینه حمل بار و مسافر استفاده می شود.

C-20 Grey Ghost: یک نسخه نظامی از Gulfstream IV است که نیروی دریایی برای حمل و نقل VIP استفاده می کند.

C-12 Huron: هواپیمای C-12 Huron ساخت Beechcraft یک نسخه نظامی از پرنده دو موتوره توربوپراپ Beechcraft Super King Air است. نیروی دریایی از C-12 Huron برای پشتیبانی سفارت، تخلیه پزشکی و به عنوان یک هواپیمای مسافربری و حمل بار سبک استفاده می کند.

Grumman C-2 Greyhound: هواپیمای C-2 Greyhound یک هواپیمای باری دو موتوره با بال بالا است که توسط نیروی دریایی برای تحویل محموله، ارسال پستی و رساندن مسافران به ناوهای هواپیمابر نیروی دریایی استفاده می شود.

هواپیمای دسته گشت دریایی نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا

Lockheed P-3 Orion: طراحی شده بر پایه هواپیمای مسافربری L-188 Electra ساخت لاکهید، P-3 Orion یک هواپیمای ضد زیردریایی و نظارت دریایی چهار موتوره توربوپراپ است که برای نیروی دریایی ایالات متحده ساخته شده است.

Boeing P-8 Poseidon: هواپیمای P-8 Poseidon که از بوئینگ ۷۳۷-۸۰۰ غیرنظامی گرفته شده است توسط نیروی دریایی به عنوان یک هواپیمای گشت دریایی و شناسایی استفاده می شود.

هواپیماهای دسته جنگ الکترونیک نیروی دریایی ایالات متحده

EP-3 Orion: لاکهید EP-3 یک نسخه شناسایی سیگنال های الکترونیکی از P-3 Orion است. نیروی دریایی از EP-3 به عنوان هواپیمای رهگیری ارتباطات استفاده می کند.

EA-18 Growler: این پرنده نظامی یک نسخه ناونشین از Boeing F/A-18F Super Hornet دو سرنشینه است. نیروی دریایی از AE-18 Growler برای جنگ تاکتیکی و حفاظت الکترونیکی برای نیروهای نظامی ایالات متحده در سراسر جهان استفاده می کند.

E-6 Mercury: بر اساس Boeing 707-300، هواپیمای Boeing E-6 Mercury به عنوان مرکز کنترل و فرماندهی هوابرد عمل می کند.

Northrop Grumman E-2 Hawkeye: این پرنده یک هواپیمای ناونشین هشدار اولیه تاکتیکی هوابرد است که در همه شرایط آب و هوایی قابلیت انجام عملیات دارد.

هواپیماهای دسته جنگی نیروی دریایی ایالات متحده

F/A-18E/F Super Hornet: جنگنده F/A-18E/F Super Hornet ساخت کمپانی بوئینگ یک سری از جت های جنگنده چند منظوره سوپرسونیک ناونشین است. این جنگنده به سفارش نیروی دریایی آمریکا به عنوان جایگزینی برای جنگنده F-4 فانتوم، و هواپیماهای تهاجمی A-4 اسکای‌هاوک و A-7 کرسر و به عنوان مکملی برای جنگنده رهگیر F-14 ساخته شد. اولین پرواز آزمایشی اف-۱۸ در سال ۱۹۷۸ انجام شد و از سال ۱۹۸۳ وارد فعالیت رسمی در نیروی دریایی آمریکا شد. در مجموع ۱۴۸۰ فروند از این هواپیما در مدل‌های A، B، C و D ساخته شده و به کشورهای کانادا، استرالیا، کویت، فنلاند، اسپانیا و سوئیس هم صادر شده است. همه‌کارگی و توانایی انجام مأموریت‌های متنوع و اعتمادپذیری بالا از امتیازات این جنگنده است.

F/A-18E/F Super Hornet، یک جنگنده مافوق صوت و چندمنظوره ناونشین/آفند زمینی است. F/A-18E مدل تک سرنشینه و F/A-18F مدل دو سرنشینه می‌باشند و این دو مدل، مدل‌های بزرگ‌تر و پیشرفته‌تر F/A-18C و F/A-18D هورنت می‌باشند. همچنین از سال ۲۰۰۶ میلادی با خروج جنگنده رهگیر گرامن F-14 تام‌کت، جایگزین این جنگنده شد و در کنار F-18 هورنت در این نیرو به عنوان جنگنده چندمنظوره نیروی دریایی مشغول به خدمت است.

F-35 Lightning II: جنگنده F-35 Lightning II ساخت لاکهید مارتین همان نسخه مخصوص نیروی دریایی از F-35 Lightning است که با نام F-35C شناخته می شود. F-35C که قادر به برخاستن کوتاه و فرود عمودی (STOVL) است، یک هواپیمای جنگی تک موتوره و پنهانکار چند منظوره است که می تواند برای انواع ماموریت ها استفاده شود.

F-35 سه مدل اصلی دارد: F-35A با توان نشست و برخاست متعارف، F-35B با توان برخاست عمودی و نشست عمودی و F-35C با توان ناونشینی. در تاریخ ۳۱ ژوئیه ۲۰۱۵ اولین گردان هوایی از جنگنده‌های F-35 پس از انجام آزمایش‌های بسیار برای به‌کارگیری در اختیار سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده آمریکا قرار گرفت و همچنین در ۲ اوت ۲۰۱۶ اولین گردان هوایی از جنگنده‌های F-35A (اسکادران ۳۴) جهت حضور در میدان نبرد تحویل نیروی هوایی آمریکا شد.

F-35 که گفته شده می‌تواند از رادارها بگریزد و شناسایی نشود در سه مدل ساخته شده است. ارزش هر جنگنده F-35 بالغ بر تقریباً ۱۰۰ میلیون دلار برآورد می‌شود. این جنگنده به عنوان یک جنگنده نسل پنجم دارای ویژگی‌های منحصر به فرد و ارتقای ویژگی‌های جنگنده‌های نسل قبل است از جمله این ویژگی‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• پنهانکاری
• بهره‌گیری از فناوری‌های نوین صنعت هوافضا
• نمایشگر کلاه خلبان
• زاویه حمله بالا
• سامانه فرمان‌ها صوتی
• نمایشگر یکپارچه کابین خلبان
• برنامه کامپیوتری پیشرفته
• سامانه پشتیبانی اطلاعات خودکار
• کانوپی مقاوم
• یکپارچگی ساختار بال و بدنه
• آگاهی وضعیتی بالا و ترکیب اطلاعات
• تنوع تسلیحاتی

تا ۱۸ جولای ۲۰۲۳، تعداد کل هواپیماها و هلیکوپترهای عملیاتی نیروی دریایی ایالات متحده ۴۰۳۰ فروند اعلام شده است.

آکادمی نیروی دریایی آمریکا

آکادمی نیروی دریایی آمریکا، که از برجسته ترین آکادمی های نظامی امریکا و جهان است در سال ۱۸۴۵ تاسیس شده و حدود ۴۵۰۰ دانشجو داشته و در شهر آناپولیس در مریلند در آمریکا واقع شده است. شعار این آکادمی ” به کمک دانش، اقتدار در دریا” است. برای ورود به سایت رسمی آکادمی نیروی دریایی آمریکا از این لینک میتوانید دیدن کنید.

مدرسه عالی نیروی دریایی

این دانشگاه که در مونته‌ری، کالیفرنیا واقع شده در سال ۱۹۰۹ تاسیس شده است. برای ورود به سایت رسمی مدرسه عالی نیروی دریایی آمریکا از این لینک میتوانید دیدن کنید.

رصدخانه نیروی دریایی ایالات متحده (United States Naval Observatory)

این رصدخانه که در سال ۱۸۳۰ میلادی تاسیس شده، یک سازمان علمی وابسته به وزارت دفاع ایالات متحده آمریکا است که دفتر آن در واشنگتن قرار داشته اما رصدخانه‌های آن در کلرادو و آریزونا، من‌جمله توسط رصدخانه لول اداره می‌شوند. از جمله تاسیسات مهم این رصد خانه میتوان به تداخل‌سنج نوری اپتیکی آزمایشی نیروی دریایی (Navy Precision Optical Interferometer) اشاره کرد که درایستگاه ستاره شناسی فلگستف در آریزونا قرار دارد که برای عکس برداری فضایی و فضا سنجی و همچنین برای جای گیری امن و ناوبری کامل وسایل نقلیه متعلق به دپارتمان دفاع آمریکا مورد استفاده قرار میگیرد که کیفیت آن در جهان کم‌نظیر است.

یگان ویژه نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا

یگان ویژه نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا که در سال ۱۹۶۴ تشکیل شده و قابلیت حمله زمینی، هوایی و دریایی به صورت هم‌زمان را داراست و وظیفه این یگان ، حملات دریایی ضربتی، عملیات‌های پنهانی و مخفی در عمق خاک دشمن و قابلیت حملات هم‌زمان است.

از جمله مهمترین ماموریت این یگان میتوان به کشته شدن اسامه بن لادن در تاریخ اول مه ۲۰۱۱ اشاره کرد که تیم شش یگان ویژه نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا این عملیات را تحت فرماندهی ستاد مشترک عملیات ویژه و با همکاری سیا انجام داده است. همچنین میتوان به جنگ ویتنام، تهاجم آمریکا به گرانادا، عملیات اراده جدی، عملیات فرصت برجسته، حمله ایالات متحده به پاناما، جنگ خلیج فارس، جنگ داخلی سومالی، جنگ‌های یوگسلاوی، عملیات آزادی بلندمدت، جنگ عراق و جنگ با داعش اشاره کرد.